In mijn kring wordt nogal veel vakantie gehouden op uitgelezen plekjes. Tijdens de eerste verjaarsdagsfeestjes na de zomer steken mensen elkaar de loef af. Men vertelt dat men dit jaar op een nog geheimer plekje in Toscane heeft vertoefd. En het was weer heel authentiek en apart tegelijk. En men heeft de auto dit keer ook eens volgeladen met het plaatselijk gebottelde mineraalwater. De wijn: dat spreekt natuurlijk vanzelf. Al jaren.

Toen ik vorig jaar een vakantie op Mallorca boekte, ontweek ik vooraf dan ook alle vragen naar onze vakantiebestemming. Als er niet aan te ontkomen viel, mompelde ik binnensmonds (en het liefst op het moment dat er een luidruchtige motorrijder langskwam) iets als ‘de Balearen’ – dankbaar als ik was voor de beschikbaarheid van dit geografische eufemisme.

De enkeling die ik aldus noodgedwongen in vertrouwen nam liet zich niet in het ootje nemen en keek mij vol anticiperend medelijden aan. Ik dacht dat het wel zou meevallen. Nee dus. Dat wil zeggen: de keuze voor een betaalbaar arrangement brak ons op. Ons hotel was gelegen in een berucht ressort voor nachtbrakers, met disco’s en een rijk aanbod aan karaokefeesten. Van slapen kwam er weinig: daar komt het op neer.

Dat was echter maar één kant. De jonge toeristen maakten ’s nachts dan wel veel lawaai: ze maakten overdag op het strand doorgaans veel goed door hun fraaie lijven (enkele uitzonderingen daargelaten). Maar bovenal: Mallorca is een prachtig eiland, met schitterende kloven en kusten, citrusboomgaarden en nostalgische vervoermiddelen. Het meest was ik onder de indruk van Palma: het kleine knappe zusje van Barcelona. De stad heeft een fraai historisch centrum, met interessante kerken en musea, serene straten en voorname winkels.

Palma was – naast de behoefte aan zongarantie – dan ook de reden van mijn keuze voor Mallorca. Met veel smaak begon ik vorig jaar namelijk voor de tweede keer aan Vigoleis Thelens roman Het eiland van het tweede gezicht. Dit autobiografische boek speelt zich af op Mallorca in de vooroorlogse jaren. Het is een siervuurwerk van de Duitse taal, een stilistische verwennerij vol historische doorkijkjes, melancholieke humor, weemoedige spot en hilarische anekdotes.

Thelen is een zwaarmoedige Nederrijnlander en een volbloed Duits romanticus. De buitenkant is een verlegen ‘meneer Foppe’. De binnenkant is een in de kosmos verdwaalde eenzaat, die zich een weg baant door het onherbergzame bestaan dankzij het wapen van de tong en de pen. En zo vertelt hij ‘de geschiedenis van het exquise gevoel dat eenzaamheid heet’. Hij vertelt het verhaal van iemand die van jongs af aan is vervreemd van God, de mensen en zichzelf en die dan zegt: ‘Nu knappen we onze zaakjes zelf op en het loopt niet gesmeerd, maar het is uit te houden’. Een man naar mijn hart.

In de steegjes van Palma liep ik door het decor van Thelens boek. Onvergetelijk. Er zijn mensen, die een misluktere vakantie op Mallorca hebben doorgebracht. Chopin bijvoorbeeld. Niet de minste, toch? En met deze snobistisch gestileerde vakantie-ervaring kon ik toch voor de dag komen op de terugkeerfeestjes in september.

Mijn tip: ga naar Mallorca. En lees in de slapeloze nachten dan dat boek van Thelen.