Over onbevangenheid gesproken… Met betrekking tot één bepaald onderwerp ben ik zelf mijn onbevangenheid inmiddels kwijt geraakt. Tot nu toe heb ik me met betrekking tot dit punt, namelijk Zwarte Piet, wat afzijdig gehouden. Ik vond de discussie erover nogal irrelevant en ‘gegenstandslos’. De emotionaliteit stond in geen verhouding tot het belang ervan. Zelfmedelijden en rancune voerden de boventoon terwijl er onnodig een probleem werd gecreëerd – of in elk geval groter werd gemaakt dan het was – en niet bestaande verbanden werden gesuggereerd. Als ik al iets inbracht in de discussie, dan was het een zucht van verbazing en vermoeidheid.

Sinds kort echter kan ik niet meer om de ‘discussie’ heen. De discussie zelf – of datgene wat ervoor doorgaat – heeft Zwarte Piet zijn onschuld, die hij m.i. vóór die discussie wel degelijk had, voorgoed ontnomen. De rancune die de tegenstanders van de schertsfiguur dreef, heeft inmiddels een nog grotere en dubieuzere rancune aan de andere kant opgeroepen. Zwarte Piet is nu zelfs het symbool geworden van het rechtse ressentiment van Pegida e.a. Wat mij betreft is dit voldoende reden om hem dan maar af te schaffen. Om van het gezeur af te zijn – maar vooral om onzindelijke misbruik van symbolen te voorkomen.

Bitter blijft het. De zichzelf bewierokende ‘slachtoffers’ van de geschiedenis hebben ten onrechte een probleem geschapen en op de toch al zo (met belangrijkere zaken) gevulde maatschappelijke agenda geplaatst. Erger nog vind ik dat aan de andere kant een element van datgene, wat men een ‘onschuldige kinderfeest’ noemt, wordt ingezet als een vehikel voor een duistere politieke agenda.

Weg met Zwarte Piet dus. En over tot de urgente orde van de dag.